O muzyce:
Jestem pierwszy! :-) Krallowna cieszy sie duza populranoscia i slusznie bo ma pelen, mocny i podatny na modelowanie glos a przy tym nie uzywa go z zadna widoczna i drazniaca maniera. Na tej plycie spiewa standardy. Przygrywa sobie na fortepianie a kilku muzykow dodaje cos do tla. Niektore interpretacje sa bardzo osobiste lub przynajmniej takie wrazenie swietnie udaja. Inna sa bardziej przecietne czy moze raczej profesjonalnie znakomite. Czy to wystarcza by plyta interesowala? W zasadzie tak. Sluchajac nie nudze sie choc owe mniej personalne kawalki powoduja, ze nagle mysli zaczynaja biec w kierunku ptaszkow za oknem czy mineralnej w szkle. Muzycy w tle sa bardzo fajni aczkolwiek dosc szybko przyzwyczajamy sie do ich bieglosci i pewnej monotematycznosci w podejsciu do interpretacji. Sekcje smyczkowa w niektorych utworach warto wspomniec aczkolwiek jest na trzecim czy czwartym planie. W sumie fajna, klasyczna plyta z zakresu jazzu wokalnego. Sluchajac jej mysle sobie, ze Norah Johns moglaby Krallownie sznurowac buciki a z kolei Krallowna moglaby to samo robic chocby Dee Dee Bridgewater. Laska krytykow na pstrym koniu jezdzi. I jeszcze jedno - plyta pieknie wydana.

O dźwięku:
Dzwiek jest i znakomity i chwilami drazniacy. Podobno najlepiej brzmi gitara nagrywana mikrofonem. Jezeli tak to manewr wykonany na tej plycie nie sprawdzil sie. Szum wlasny (brum) wzmacniacza gitary jest wszechobecny i choc cichutenki do trudno go wyrzucic poza obreb percepcji. Reszta tak dokladna i bliska sluchacza, ze chwilami moze slyszy sie nawet za wiele. Nie tylko pedal fortepianu czy skrzypienie krzeselek ale i wiele innych, intymnych odglosow. Koloryt lokalny. Gdzies na forum pisalem, ze slychac fakture pocieranych rajstop - przyznaje sie bez bicia, ze fantazjowalem. Krallowna to ladna kobieta ;-)